دلیس میگه: «حرفم رو باور نمی‎‌کنین؟ خب، وقتی هم سن شما بودم، حافظه‎‌م خیلی خوب نبود، حتی می‌‎تونم بگم که بدتر از میانگین حافظه‎‌ی همه‌‎ی آدم‌‎ها بود. واقعاً تو حفظ کردن چیزها افتضاح بودم. از وقت‎‌هایی که معلمم تکالیفی می‌‎داد که باید یه سری فهرست و اتفاق رو حفظ می‎‌کردیم، متنفر بودم. خیلی تلاش می‎‌کردم و دست و پا می‌‎زدم و این کار سال‌‎ها طول می‌‎کشید! و قضیه به همین جا ختم نمی‌شد و فردا تو مدرسه مدام اضطراب فراموش کردن چیزهایی که خونده بودم رو داشتم و به محض ترسیدن، فراموش می‌‎کردم. جلوی کلاس قرمز می‌شدم و کل کلاس به من می‌خندیدن! وای حسی بدتر از این وجود نداره.

اما چند سال قبل که چیزهای عجیبی راجع به ذهن قوی شنیدم تصمیم گرفتم یاد بگیرم و تکنیک‎‌هاش رو هر روز تمرین کنم. طولی نکشید که قهرمان مسابقات حافظه‎‌ی آمریکا شدم!»